…cichy, niepozorny, od wieków skrywający swą prawdziwą naturę, działający pod przykrywką zbędnego produktu przemiany materii. Przez długie lata nie dający o sobie znać, później spychany na bok i niedoceniany przez naukowców, by zostać wyizolowanym z moczu w 1773 roku przez G. Rouelle, a następnie sztucznie zsyntezowanym w 1828 przez niemieckiego chemika Friedricha Wohlera i po to, by ostatecznie osiągnąć sławę w XXI wieku, jako jeden z najskuteczniejszych środków nawilżających i regenerujących.

Imbir jest tropikalną, wieloletnią rośliną, niewydającą owoców, uprawianą od wieków w strefie międzyzwrotnikowej. Odznaczają go lancetowate liście o długich pochwach, które wyglądem bardzo przypominają trzcinę oraz szczególne mięsiste, bulwiaste, dorodne kłącza. O imbirze wspominają najstarsze chińskie, tybetańskie i indyjskie księgi. Znali go już starożytni Rzymianie i Grecy, natomiast w Europie pojawił się dopiero w średniowieczu. Jego zastosowanie jest ściśle powiązane z medycyną chińską i indyjską, a tradycja trwa po dziś dzień… Współcześnie stosuje się go głównie w sztuce kulinarnej, a ponadto leczy się nim chorobę lokomocyjną, wzdęcia, schorzenia związane z niepoprawnym trawieniem, zakrzepy i używa się w celu przeciwdziałania miażdżycy i chorobom serca, ale… to nie wszystko.

Ludzkość od zarania dziejów korzysta z dobrodziejstw, jakie dają nam metale szlachetne. Już starożytni wierzyli w ich cudowną moc uzdrawiania i terapeutyczne zdolności, najbogatsi jadali na złotych talerzach, a prawdziwe damy nosiły biżuterię wykonaną wyłącznie z najwyższej, jakości szlachetnych materiałów. Bez wątpienia odkrycie ich szczególnych właściwości odcisnęło ogromne piętno na cywilizacyjnym postępie. Dzięki innowacyjnym technikom, intuicji i doświadczeniu naszych przodków, możemy być świadkami prawdziwej rewolucji. Tym razem głównym bohaterem jest nie złoto, lecz srebro… I wcale nie pojawia się, jako okazała, wzbudzająca zachwyt bryłka, ani jako cząsteczka budująca coś niezwykłego, lecz jako pojedyncza, maleńka, najmniejsza z możliwych… działająca leczniczo szlachetna mikrocząstka...

Owoc granatu (Punica granatum L.) był znany już w starożytności. Pierwsze zapiski na temat jego dobroczynnego wpływu na organizm pochodzą sprzed tysięcy lat, głównie z Persji, Indii, Chin i obu Ameryk. Dowodzą, że niegdyś postrzegany był, jako „ciało boskiego pochodzenia”. W najstarszych kulturach kojarzony był z płodnością, obfitością i młodością. Jak się okazuje współcześnie, wcale nie bez powodu! Starożytne wzmianki dotyczą jedynie obserwacji naszych przodków, a współcześnie można już naukowo potwierdzić jego pozytywne działanie. Wyjątkowe właściwości owocu, takie jak: działanie antykancerogenne (przeciwnowotworowe), przeciwutleniające, przeciwzapalne, przeciwbakteryjne, przeciwstarzeniowe czy regulacja gospodarki lipidowej, przypisuje się obecności antyoksydantów.